De Gids. Jaargang 122

[p. 235]

Michel van der Plas
Zouden we

Zouden we, zouden we, grenzenloos land
achter de bergen. Maar een verre god
verplaatst het elke nacht, speelt ermee tot
het oplost in een rimpel van zijn hand.

Wat de verspieders zagen was een waan.
Honing, melk, druiven. Nee, alleen de reis
is waar; alleen verlangen het bewijs
dat wij langer dan dit lichaam bestaan.

Kom bij me, spreid je armen voor een uur
en noem het Nebo. Kijk je ogen uit;
dit is het land: onze trillende huid,
onherroepelijk nu, radeloos hier.
Dit. Tot de zucht wanneer wij zijn bekleed
met onze enige parels: doodszweet.