De Gids. Jaargang 122 (1959)

De Gids. Jaargang 122

(1959)– [tijdschrift] Gids, De– rechtenstatus

Auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende



[pagina 1]
[Tweede deel] Leo Vroman De ontvachting Er was eens een kater waarvan het hoofd nog zachter was dan de romp. Het was zo zacht als blatend ooft, en even zoet en stomp. En elke nacht, wanneer hij sliep met zijn slaap op zijn overvachte onderarm verzakten diep in zijn voorhoofd zijn gedachten tussen zijn dunne oren, zijn blote neusje rond, binnenlangs, van voren, en achter in zijn mond. Met pluche-gevulde ogen droomde dan het dier; nu en dan bewogen zijn slappe handjes vier. Droomde van dikke duiven die hij aan flarden scheurde, het stuipen van de kluiven die druppelden en geurden tussen zijn dunne oren, zijn blote neusje rond, binnenlangs, van voren, en achter in zijn mond. Een nest van biefstukplakken, gevuld met rotte vissen, wiegende in de takken van warme darmlissen,
[pagina 2]
gestaarte schelvis-ogen die over het vloerkleed glipten en zoutig opgezogen werden door zijn gelipte hoofd, zijn dunne oren, zijn blote neusje rond, binnenlangs, van voren, en achter in zijn mond. Doch op een nacht bewogen zijn dromen hem zozeer dat zijn zacht hoofd niet meer zo kon, en werd verbogen; dat zijn verwonderd brein eensklaps plus ongelogen aan het groeien scheen te zijn tussen zijn dunne oren, zijn blote neusje rond, binnenlangs, van voren, en achter in zijn mond. Toen hij daarvan ontwaakte ging hij naar buiten want verstrooid, gaapte, en maakte wat schetsen in het zand, die hij dan weer uitwiste, verbolgen, of misschien berekende en vergiste hij zeven maal negentien tussen zijn dunne oren, zijn blote neusje rond, binnenlangs, van voren, en achter in zijn mond. ‘Zeven vette ratten is veertien hete nieren, maakt eenentwintig natte
[pagina 3]
happen wandeldieren, vier maal vijf is klauwen, gedeeld door honderd veren smakken, kokken, kauwen’ liep hij te redeneren tussen zijn dunne oren, zijn blote neusje rond, binnenlangs, van voren, en achter in zijn mond. Hoe meer hij zich verdiepte hoe dieper droomde hij des nachts; een wild getij dat vlees te voorschijn zwiepte trok door zijn droge sommen, en zijn dunne gebeden. Zijn zwarte ogen glommen rond onder hun dichte leden tussen zijn dunne oren, zijn blote neusje rond, binnenlangs, van voren, en achter in zijn mond. Met een nieuw soort verlangen trok hij er daags op uit; de vacht viel van zijn wangen en blote roze huid vertoonde zijn gezichtje zoals dat van een kind, op snor na, kaakgewrichtje, en de nare kleur van grind tussen zijn dunne oren, zijn blote neusje rond, binnenlangs, van voren, en achter in zijn mond. Van zijn gespierde armen en van zijn lange bast
[pagina 4]
hield hij reeds bang de warme bekleding slonzig vast, doch in zijn dromen wringend, en lopende door het huis verloor hij jeukig springend kluwens en lappen pluis. Zijn zeer onoogelijke naveltje in het bad, en zijn knieën liet hij kijken wanneer hij zat. Een plooi die damesmensen beter (doch droef) zou sieren dan halzen van huisdieren verried een arm verflensen, een wouwelachtig willen der kibbelige kin; hij nam daar zwarte pillen met een slokje thee voor in tussen zijn dunne oren, zijn blote neusje rond, binnenlangs, van voren, en achter in zijn mond. Hij stal, om warm te blijven, uit Grakmans' Slagerij twee dode eendelijven, en knaagde daarvan een pij en een petje, en waarachtig, alles stond hem verkeerd en van verre hoogstens prachtig vervallen en verweerd tussen zijn dunne oren, zijn blote neusje rond, binnenlangs, van voren, en achter in zijn mond.
[pagina 5]
De banen der planeten kon hij nu door zijn dromen in decimalen meten, hij zag ze nader komen druipend van bloedig eten; uit de dikte van de maan in het kwadraat verheven barstte gebraden leven, er kwam geen einde aan: q vetkwab wortel zeven zo trok een voedselbaan tussen zijn dunne oren, zijn blote neusje rond, binnenlangs, van voren, en achter in zijn mond. Is er dan niets te leren, vroeg hij zich dromend af, dan het dragen van rare kleren en zelfopgelegde straf? Bibberende gaf hij een zucht in zijn veren. Doch reeds de volgende morgen bouwde hij bij voorbeeld een val waar een moeilijk en nogal wreed lokaas in moest verborgen, en de volgende dag een speer met rinkelende bellen, en toen, met twaalf stellen wondschroeven, elf keer drie zaagklauw knellen en een handvol buskruitvellen maakte hij een geweer. O in de dichte regen en het hangende herfstgras
[pagina 6]
bewoog de kater, tegen de wind in, krom vanwege de wind, alsof hij stokoud was. En 's nachts bij het licht van een kaars over een huid gebogen ontwierp hij met dichte ogen en een spijker iets groots, iets raars. Soms in de dageraad voor een lange spiegel staand, of zich voor het voorhoofd slaand midden op straat, voelde hij nieuw verschuiven in zijn manier van denken, dat hem deed snakken, zwenken en zichzelf voelen huiveren, tussen zijn dunne oren, zijn blote neusje rond, binnenlangs, van voren, en achter in zijn mond. ‘Hoe ben ik hier gekomen’ zo mompelde hij dan en gaf zijn helse dromen de schuld daarvan, en wrong zijn kleine klauwtjes onhandig in elkaar; tocht woei dan flauwtjes door zijn laatste hoofdhaar. Mannen, die het geveerde onding in het donker tegen kwamen, passeerden dat, en verzwegen alles aan hun vrouwen,
[pagina 7]
behalve de regen, hu, de kouwe, kouwe regen. Wat moet ik dan nog schrijven over dit magere beest? Poesje, als je dit leest denk dan aan poezelijven als vriendelijke vormen, koester de arme slangen, vliegen, varkens en wormen... Vreemd is het verlangen dat mij vaak overkomt om het ijlend hoofd te leggen op iets levends, en te zeggen dat het gekreun verstomt tussen mijn dunne oren, mijn blote neusje rond, binnenlangs, van voren, en achter in mijn mond.

Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs

Leo Vroman