De Gids. Jaargang 122

[p. 192]

Hendrik de Vries
Gevangen

Gevangen; met uitzicht op woelende kruinen...
Hoe vaak eerst in dromen. Ik wist van geen schuld,
Zag 't landschap vergroenen, vergelen, verbruinen,
Soms raadloos in wanhoop, soms dof in geduld;
Zag steeds ook die rotsen, die grimmige lijnen.
Hoe bitter gemeenzaam dit eenzaam verkwijnen,
Onkeerbaar gekomen; hoe kèn ik dat schijnen
Door die rechte kier langs die stervende pijnen.
Ja, 't grootste en 't geringste, 't werd alles vervuld.

Hoe vaak reeds in dromen dat weiflig onzeker
Gedwarrel omlaag, als blonk water door 't loof.
Hoe vaak reeds in dromen dit venster, die beker,
Heel 't kil nauw vertrek naast bekrompen alkoof.
De zon komt weer koestren, de storm komt weer woeden,
De dienaar schoof binnen... als dier mij te voeden,
Te drenken... weer vóél ik zijn denken schuw broeden,
Vol drang, heen te spoeden... Daar groeit een vermoeden:
Ik deed iets, weet niet of dat moord was of roof.