De Gids. Jaargang 122

[p. 79]

Leo Vroman
Het vlees van de wereld

Met een globe, lief en groot,
zit ik bijzonder graag op schoot,
en streel de zoete welving waar
bij de mens het geurig haar
een warm voorhoofd ontbloot.

Met mijn wang en lippen tegen
de heet kronkelende Amazone,
één hand over nacht, tussen de Rhone
en een fonkelende kust in koude regen,
de andere van Honshu tot Sinkiang
badende in licht bedauwde velden,
kan ik gaarne urenlang
rusten met zoete zacht gekwelde
volkeren tegen mijn mond en wang.

Bij het Shanghais meisje dat éénmaal
gekiekt werd maar dat had bewogen,
bij de oude Omsker die krom en kaal
een meelspijs knaagt, met gesloten ogen,
wil ik dan binnen zonder kloppen.
Het voorwerp dat het zwaarst bekleed
is met het verweerde vet en zweet
van hun vertrouwde vingertoppen
wil ik ietwat scheef zien staan,
en een verstrooid gebaartje maken
over het scheurtje in haar laken,
over de toestand van zijn graan.
De storm gaat over al hun daken.
Koud; ik wil nergens meer vandaan.

Huiverend kijk ik door hun ramen
de weg af die ik over moet,
denk aan de stemmen en de namen
van hen die ik werkelijk heb ontmoet:
Hui Lan Cheng met haar bekwame
gelaat van suikerzoet ivoor,
Bill Gerasimchuck, met wien ik samen

[p. 80]

 

Somerstreet afliep, de campus door,

 

alle vreemden en vreemdinnen

 

bij wie ik vreemd genoeg behoor.

 

 

 

Wat moet ik zonder wie beginnen

 

van, god zo ver tot mij getuimeld -

 

De vale lucht hier is beduimeld

 

vol dag, vaarwel, gelach, geween

 

door het vertrapt, vermengd, verkruimeld

 

tot gas verwarmd verleden heen.

 

 

 

De Bol zonder ingewanden

 

die Hui Lan mooi en kalm

 

rekt tot een magere walm

 

tussen zijn zuigende landen

 

vult zich met gegalm.

 

Waar meet ik dit monster mee?

 

Als ik stormende, lange nachten

 

in een tegenwind van gedachten

 

van idee strompel naar idee

 

zwikt mijn voet in een zachte

 

met mensen gevulde zee

 

waaruit soms weeë veerkrachten

 

mijn samengebalde peinzen

 

weg, weg katapulten;

 

hoe ver is van A tot B,

 

gemeten onder het deinzen

 

tussen al te vertrouwde bulten:

 

waar meet ik dit golven mee?

 

 

 

Onder harde en zachte vellen

 

is mijn hoofd vol mooie dromen

 

gevuld met miljoenen cellen

 

die als besjes in struiken en bomen

 

bedekt zijn met harige luizen.

 

En het haspelen van hun haren

 

in een soort elektronisch paren

 

is mijn goddelijke maat,

 

een miljoenste millimeter;

[p. 81]

 

hoe meet ik daarmee, godbeter,

 

tot de overkant van de straat?

 

 

 

Een voorbeeld nog: het is nacht.

 

Ieder slaapt. Behalve ik.

 

Eensklaps, een ogenblik

 

gilt mijn moeder. En wacht:

 

in de kinderkamer verschikt

 

een lichaampje, Geraldine lacht.

 

Een radiator hikt even.

 

Peggy Ann kreunt, is weer stil.

 

Tineke in mijn armen

 

trilt, maar háár warme wil

 

treedt zelfs niet naar buiten;

 

haar krioelende stromen stuiten,

 

kringelen en spiralen,

 

vormen een zó verbaasd

 

complex dat haar ademhalen

 

zich een halve minuut verhaast.

 

Dan wordt het weer uitgewaasd.

 

 

 

Daar ligt nu mijn eigen kale

 

kop een centimeter naast

 

en vervormt zich haast van verlangen

 

om iets van dit uitgeraasd

 

filmkluwen op te vangen.

 

Maar al wandelt zij door de tropen,

 

baadt in de Brantas, verdrinkt

 

bijna, haar kindje drinkt,

 

ze strijkt jurkjes, naait rode knopen

 

in New York City - slechts klinkt

 

haar adem die stijgt en zinkt

 

als een branding, waarlangs wij lopen;

 

straks gaan haar ogen open,

 

vinden de mijne dicht

 

in een rimpelend gezicht.

 

Rimpelend om een reden

 

van God weet hoe lang geleden:

 

bloed? zonlicht?