De Gids. Jaargang 121

[p. 226]

Michel van der Plas
Ieder dier

Ieder dier. Telkens en geheel. Van hiel
tot voorhoofd trillend onder lege zwaarte.
Alsof de dood nu in de rede viel,
de klamme aaihand van een zwart gevaarte.

En dan niet mogen sterven. Niet zo vroeg.
Elk woord een stilte minder, elk bewegen.
Veel te veel lichaam, en niet zacht genoeg
om op te lossen als gewone regen.

Alleen naast een, bedroefder dan ikzelf
zou ik dit einde zonder schaamte dragen,
het durven doden met een kalm geweld.

Alleen om een, zo tot een steen ontzield
dat ik mezelf herkende, zou ik wagen
te zeggen dat ik nu van iemand hield.