De Gids. Jaargang 121

[p. 200]

J. Greshoff
Nachtwake

Te zijn is goed mits ongerijmd alléén
Zó dat ik mijn aanwezigheid vergeet
En schaduwloos verloren lig, een steen
Waar god niet en geen mens de naam van weet,

Want toen voor 't laatst het laatste woord weerklonk
En door geen levend wezen is vernomen
Werd al wat op de wereld roerde en blonk
Verlost uit 't toeval van zijn chromosomen.

Verkondigt dit geboorte of ondergang
Wordt de onherroepelijke doem voltrokken,
Of wachten leegten op sirenenzang
Om doden uit hun warme dood te lokken?

In doffe delfstof gekristalliseerd
Blijf ik dat harde kernstuk van de nacht
Totdat de slijper in zijn stijl volleerd
Mij fonklen doet met een vulgaire pracht.