De Gids. Jaargang 121

[p. 196]

J. Greshoff
Geboorte leven dood

1. Hij is het die mij heeft verdreven

Uit het oorspronkelijk geluk

Van vormloos en dus niet te zijn.

Hij lacht ironisch: dit is leven.

Dit is een appel, zei hij, pluk,

En hier zijn druiven voor uw wijn.

Hij zeide: ik zorg voor uw gerieven

Ik sier de wereld naar uw zin

Met waterval en bloem en dier.

Hij deed het voor: zó doen gelieven

Dat moet gij weten bij 't begin

Het wordt uw dagelijks plezier.

2. Ik was een volgzaam kind, zíjn kind,

En gretig om hem te behagen.

Doch 't leven bleek mij niet je dàt.

Ik heb het niettemin bemind

En stelde nooit brutale vragen

Omdat ik niets te vragen had.

Doch met het stijgen van de jaren

Steeg er een woede in mijn gemoed

Om 't kwaad dat mij werd aangedaan.

De wreedheid hier kent geen bedaren

Het bloed vraagt altijd weer om bloed

De waan baart altijd nieuwe waan.

[p. 197]

 

3. Hoe anders is het uitgekomen:

 

In doodsangst midden in 't geweld

 

En opgejaagd als een wild beest

 

 

 

Schreeuw ik om het bevrijdend omen

 

Dat wenkt: ‘de dagen zijn geteld

 

Wat nu nog is, wordt straks geweest.’

 

 

 

Uit koorts en wanhoop eindelijk ontwaakt

 

Stijg ik, niet ik meer, boven bronst en kou

 

Boven ontbering, vriendschap, hope en vrezen,

 

 

 

Want alles is dan ongedaan gemaakt:

 

Al wat ooit was en wat nog komen zou

 

Is heerlijk opgegaan in nietmeerwezen.