De Gids. Jaargang 121

[p. 195]

J. Greshoff
Het lied van de wereld

Aldus, geliefde van de laatste dag,
Begon die samenspraak tussen de dingen
En mij waarbij de taal verzwegen wordt.

Eerst was er een bleek licht zonder gezag
Waar nieuwe kleuren, aarzelend, vervingen
De regenboog verfomfaaid en verdord

En toen tenslotte niemand meer kon spreken
Omdat het zegbare was uitgezegd
Zweeg zelfs de stem van het hardnekkig bloed.

De scheidingslijnen zag ik openbreken
De tegenstellingen werden beslecht
Het kwade is goed nu en de lafheid moed,

't Bazalt wordt opgelost in trage stromen
't Heelal is vloeibaar en verijlt tot glans
Die zich vergeefs in het luchtledig spiegelt.

Zou er nog ooit een lichte zefier komen,
Zou er nog ooit beweging zijn van dans
Waarop 't verlangen van de mensen wiegelt?

Wat zich aan mij voltrekt herhaalt zich niet:
Dit, wereld, is het einde van ons lied.