De Gids. Jaargang 121

[p. 72]

Gerrit Kouwenaar
Altijd

Altijd die schaduw ook als de zon
pal op mijn hart staat
ik noem het niet
de binnenkant van de zonnesteek
noch het doorrookte portret dat ik zit
steen en ontzet, glimlachend wachtend
de scheur in de ruimte

ik spreek geen eind
geen toekomst
minder dan ooit is het verbaalse pad
dat ik wandel
voorbarig gemerkt
kiezels noch brood
ik noem het niet

maar altijd die schaduw mij
schaduwend uit elke windstreek
hoe hoog ook het licht
waar ook verblindend

het lichaam moet mij bijstaan
met zijn eetbare oppervlakte
zijn vingertoppen stekend door
het kwik naar de kieuwen de kamer
der ademzwakte

de witte de zwarte en verder
de andere
mens op de rand van zijn huid -