De Gids. Jaargang 121

[p. 117]

Pierre Kemp

Het is met mijn o's, als met mijn totaal.
Ze worden al schever en meer ovaal.
Het zijn niet meer die appels uit mijn beste tijd.
Als ik eens geen o's meer schreef,
werd ik mijn o-malaise dan kwijt?
Al is het plezierig ‘dood’
zonder o's te schrijven,
om het door mij zo aangebeden ‘Rood’
moeten de o's toch maar blijven!

Met elf van mijn vroegere gezichten
te zitten om een tafel lang-ovaal.
Te luisteren naar vroegere berichten
in eigentijdse dichtertaal.
Dan naar de klok te staren,
bedroefd, dat het dadelijk twaalf uur is
en de slagen niet vallen op haren
of wat anders van weinig duur is.
Blij toch: zo is het leven vergaan
bij Oom Zon en Tante Maan.
Tot slot een posthume orde:
Ridder-onder-het-Gras geworden.

Iedere dag geeft de Morgen mij een leeg doosje
en na zonsondergang breng ik het even leeg
aan de Avond terug.
Alleen de Nacht is goed voor mij:
wil ik er wat nocturntjes in doen?

Graag, en als het kan: merk Sluiertje-groen
met er tussen een roosje.