De Gids. Jaargang 119

[p. 456]

Herman van den Bergh
De wijzen

Komen ditmaal de wijzen uit het dal
laten zij mirre wierook goud vergeten,
hun gesteriliseerde woord, hun weten
rijk, hun calligrafieën zonder tal

en liever brengen in levende kelken
hun eigen bloed dat hen aan de aarde bindt
met poppen en met broden voor het kind
kelken van bloemen die nimmer verwelken

en poppen lachend om der wereld noden
en brood dat wit en rijp is als een borst:
want 't kind is een van ons, een levend vorst,
en wijsheid baat alleen niet voor de doden.

Laten ze ook af van hoog en plechtig spreken
en dènken slechts ik zal ik doe 'k beloof!
ach honger is voor hun parolen doof
hij roept om vastheid en verstaat geen teken.

Als zò ditmaal de wijzen weder komen
en 't kind als mens en mens als kind verstaan
zullen wij zingen waar hun voeten gaan
en zeggen, wie we ook mogen zijn, Hoc omen...