De Gids. Jaargang 119

[p. 431]

Leo Vroman
Na de herfst

Ik loop het park door.
Daar hangen de laatste blaren.
Mijn hoofd heeft magere haren,
mijn voeten trekken geen spoor.

Mijn vorm suist: binnenkort.
Maar waarom dan, binnenkort, wat?
De herfst, de storm doet dat,
het gruwzaam dorre stortbad
der honderden dode delen
wier kolkend, kurkdroog water
mij zo grootmoederlijk strelen,
zo wacht maar kind, later.

Ware ik een somber gelover
in de droogte van het vergaan
dan tuimelde ik voorover
in blaren, maar ik moet staan
hunkeren naar het drooggewicht
waarmee blad verpapiert,
zoals het zacht nederligt
en door de dood versierd
tot poeder breekt onder mijn schoenen.

Is er een droever stoet
dan die van de seizoenen,
dan alles wat rond en rond moet -

En keer ik zelf weer?
Wanneer lig ik dan voor die haard
in Gouda en voer mijn taart
aan de poes, wanneer? wanneer?

[p. 432]

 

En waar in het dreigend zoemen

 

van toekomstige hoge metalen

 

ruimten, die nu reeds dalen,

 

kan ik de verre weiden

 

opnieuw uit mist zien doemen,

 

het fluisteren onderscheiden

 

der populieren, de bloemen

 

weer tegen mijn voorhoofd voelen,

 

en daar! in het duister park weer

 

de zoete, zoete ogen,

 

o god, van de zoete ogen

 

de zachte leden neer

 

mogen zoenen?

 

 

 

Ik verlang op vele manieren

 

terug naar zulke nacht:

 

zoals tengere dieren

 

binnen hun grote vacht,

 

zoals krabben in lange wieren

 

door storm op het strand gebracht,

 

en zoals de bijna dode

 

die uit het venster stort

 

met gezond verstand en rode

 

wangen en denkt: binnenkort.

 

 

 

Binnenkort valt vreemde sneeuw;

 

de druk van grote rode

 

bulten perst uit de doden

 

nieuw leven - in de zestigste eeuw

 

loop ik het park hier door.

 

Daar hangen de laatste blaren.

 

Mijn hoofd heeft vreemde haren.

 

Mijn voet laat een vreemd spoor.