De Gids. Jaargang 119

[p. 422]

Gerrit Achterberg
Tabor

Weilanden hebben avond. 't Is het uur
dat aan de dauw behoort, al urenlang.
Heilige geesten liggen in het lang
even boven de grond, van zweven puur
en afgerond; substantiële duur,
stereoscopisch onder sterk bedwang.

De dieptewerking, die ik mee ontvang
op het balkon, tegen het star azuur,
blijft in het cosmorama aan de gang;
houdt het omhoog met mij in samenhang
en brengt de aarde op een lager plan:
gestrekt laken, waar ik nog vee zien kan,
een torenspits, verzonken bos en schuur.

De sterren staan tussen ons in gezakt.
We vinden bij de hemel onderdak.
Er is hier plaats en tijd genoeg voor beiden.

Verheerlijking begint zich af te scheiden;
formeert een wolk van lichte duizelsteen
en laat ons bovenwerkelijk bijeen.