De Gids. Jaargang 119

[p. 343]

Pierre Kemp

Er is een wit papier geweest.
De wind schoof het voor mijn voeten.
Ik las aandachtig van een feest
met kleurig verlichte stoeten.
Vanavond zal het moeten,
zei mijn geest.

Drie sterren heb ik op mijn kraag gestoken,
op weg naar dat park.
Het vuurwerk heb ik er nog geroken,
maar vol was de bark!

Ik ben naar dat papier teruggegaan.
Zie je mijn vingers aan de sterren gebraden?
Dat heb jij gedaan!

Verlang je soms naar slaande daden?
Ik verwijs je naar de drukkerij,
de tekst is niet van mij!

Er komt een meisje, vol vertrouwen
in haar kapsel en geloven
in haar ogen, met twee blauwe
mouwen mijn raam voorbij.
Zij voelt zich nog geheel naar boven
en haar lippen zijn nog vrij.
Zo nog te komen, is mij niet meer gegund,
maar vijftig jaar jonger had nog veel gekund.
Mijn kapsel heeft maar niet geklaagd
en mijn lippen hebben naar niets gevraagd.

[p. 344]

Verveelvoudiging

 

Vanmiddag ben ik niet slapen gegaan.

 

Ik verveelvoudigde mij binnen

 

duizenden grasklokjes, om in hun kleine

 

woningen te staan,

 

er zonnetjes te zien schijnen,

 

te luisteren naar het spinnen

 

van hun stralen. Ik werd niet vermoeid,

 

met al mijn kleine longen

 

heb ik er meegebloeid

 

en op mijn wijs hun spinneliedjes meegezongen.

Het is niet meer zo stil. Hoor,
een vlieg scheert onder mijn neusgaten door!
Hele steden van geel, rose en oranje licht
kruimel-tuimelen langs mijn aangezicht.
Ik, die alles noteer, kijk op de klok
en glimlach om mijn shock.

Die man loopt langs die lantaarn,
of wij er állen langs gaan.
Hij doet dit alle avonden gaarne
en blijft er dan even onder staan.
Hij wacht op iets in het komende,
niet op een geluk of een leed,
maar iets dat, door hem vernomen, de
macht van zijn schaduw verbreedt.
Ik kan van mijn plaats niet wijken
en blijf mij in hem bekijken.
Hij glimlacht, of hij dit weet.

[p. 345]

Entomologie

 

Soms wil ik zo verinnigd leven

 

met de lucht. Is zij wel die decoratieve

 

Blauwe, er als blad van licht in te zweven?

 

Is zij niet vol minieme moordende dieven,

 

eerst hun scharen voor elkander slijpend?

 

Waar is de confectie voor de poten,

 

naast de vleugels naar elkander grijpend?

 

Broekjes moeten hier komen voor de groten

 

en jurkjes voor de kleinen!

 

Geen vergif mag meer worden gespoten

 

uit het leven van die glazen lijnen!

 

Huichelen moet hier alles gelijk de mens!

 

Vaarwel verinnigd leven met de ideale lucht

 

tot aan mijn grens

 

en mijn laatste zucht!

Arm in arm met het licht van de maan
kijk ik de portretten van de sterren aan.
Wij wisselen over hun galerij
een druk van een arm in een zij.
Licht kan niet zo glimlachen, vooral
dat van de maan schilfer aan schilfer.
Ook door mij druppelt het verval
en de druk van mijn arm wordt al oud.
Die van de maan is al oud-zilver
naast die van mij oud-goud.

[p. 346]

Hoed

 

Het geluk onder zulk een hoed te leven

 

rijdt op een rijwiel naast een heer.

 

Ogensaus werd mij gegeven,

 

die te genieten kijk ik er op neer.

 

Toch wil dat beige mij bedroeven,

 

het bloeit in geen soort zonneschijn.

 

Het is niet wat mijn ogen zo behoeven.

 

Rood had die hoed moeten zijn!

Nu de haren onder mijn neus
wat langer zijn geworden,
is er met mijn nachten iets niet in orde.
Ik droom van snellere locomotieven,
luisterend naar een reus
in hun soort, die zeer haastig pompt,
en van langzamere oude gelieven,
niet meer kussend zo prompt.
Ik verlang nu zeer
naar mijn kleine schaar,
voor een snel herstel
van het normale droomverkeer.