De Gids. Jaargang 119

[p. 52]

Lies Wolters

Wanneer Uw stem uit de azuren stilte om mij roept,
dan treed ik uit de rij der dorre plichten
om U te ontmoeten.
Het heimelijk en lang-verbeide uur van onze liefde
ontstelend aan mijn huwelijk met het onbezielde
om U te ondergaan.

Als ik nog bezig ben met de vervulling van mijn taak
heeft reeds mijn ziel geantwoord dat ik komen zal
zodra ik vrij ben,
maar zo trillend brandt de vlam van haar verlangen,
dat ik het licht dat uit mijn ogen stralen gaat
verbergen moet.

In 't eeuwigheidsmoment, dat ik tot U mag gaan
om U te ontvangen en mijzelf te openbaren,
wacht mij Uw wezen
zó indringend, alomvattend en volstrekt,
dat ik gewichtloos en in lichtende overgave
in U verloren ga.

En als ik, na beleving van dit bovenaards geluk,
waaruit ik als een zonlicht werd herboren,
terugkeer in de wereld
van de schaduw, waar ik mijn bestaan moet slijten,
liggen er glanzen van een goddelijke genade
over de dode dingen.

[p. 53]

Het bodemloze heimwee

 

Het bodemloze heimwee

 

stijgt -

 

de metgezel van mijn verstilde dagen,

 

waarin het hart naar aards geluk wil vragen

 

terwijl de ziel naar onbestemde verten neigt.

 

 

 

God, als ik niet mag hunkeren

 

naar een vertrouwd gelaat,

 

breek dan mijn hart, opdat het zich niet binde

 

en hoed mijn ziel, die als een jonge hinde

 

lichtvoetig en verrukt haar eigen wegen gaat.

Er zijn tuinen van tederheid die niet bloeien
omdat er geen groot hovenier over gaat.

Er zijn oceanen van liefde die niet bewegen
omdat er geen goddelijke storm over slaat.

Daar groeit de vrije roep van de meeuw tot
een schreeuw in de ravijnen der verlatenheid,
en doet de wanden panisch trillen.

In de diepten siddert - weerloos en naakt
als een bladloze nerf - een ziel die sterft,
aan een heimwee dat niet is te stillen.