De Gids. Jaargang 119

[p. 429]

Cola Debrot
Het verlaten dal

Weer dringt het oud verlangen
van hart en ziel en geest.
Het lijf verbreekt de spangen
en tuimelt naar het feest.

Het vindt er slechts de leegte
van het verlaten dal.
Daar huist de stille vete,
daar ruist de waterval.

Daar, waar hij haar gesmoord heeft
uit moedwil en venijn,
maar waar zij steeds nog voortleeft
en lacht bij de fontein.

De fantazie blijft spinnen
haar eeuwenoud verhaal
van moorden en beminnen
in schizoïde taal.

Een mens ligt in het duister,
zijn wetenschap een buit.
Hij luistert naar 't gefluister
en breekt in tranen uit.