De Gids. Jaargang 119

[p. 118]

Willem Brandt

Loodzware golven hangen rond de kust,
het bliksemlicht van zon versmelt de loodsen,
gloeiend en streng, de eenzame en doodse
wachters der haven in de middagrust.

Zonspitsen grel en giftiggeel doorsteken
de ijzerwanden van 't emplacement.
De kade is een laaiend brok cement,
hijskranen bukken of zij zullen breken.

Een roestig wrak trilt in het vagevuur
van kokend water, wie zal nu nog landen.
De zee, de horizonten, staan te branden
als in het oordeel van ons laatste uur.

Hier kwam ik aan en moet ik embarkeren.
Komen en gaan, het is dezelfde pijn.
Wie aankomt heeft zijn heimwee te verteren,
wie gaat had hier nog jaren willen zijn.

Dit is het land van altijd afscheid nemen,
men komt en gaat en vindt er nooit meer rust;
een handdruk, soms heb ik u nog gekust,
en men verliest elkander in de schemer:

herinneringen tussen dag en nacht, en
soms ergens, in Calcutta of Beyruth,
een kleur van ogen, wimperslag, die doet
herleven wat wij nimmermeer verwachtten.

[p. 119]

 

Denk dus maar steeds: dit was de laatste maal;

 

als handen die elkander even raken

 

tussen een menigte, en beide spraken

 

ineens dezelfde en verborgen taal.

 

 

 

Dan gaat men weder aan elkaar voorbij,

 

elkander vreemd en allen vreemdelingen.

 

Wanneer mijn ogen eens uw ogen vingen

 

was het alleen maar wat meer pijn er bij.

De nacht komt met getuigen,
schaduwen zwijgen niet;
stemmen zoemen en buigen
in palmen en bamboeriet.

Onder de donkere huizen
jammert het hondenpak.
Ratten doorrazen de buizen,
moessangs betasten het dak.

Vleermuizen spoken over
de smeulende voorgalerij,
tussen het hijgende lover
ritselt een slang voorbij.

Tienduizend krekels gieren
hun lusten en angsten uit.
De nacht komt met vampieren,
wit bloed druppelt over mijn huid.

De nacht komt met getuigen,
het hart is voor goed verweesd;
het bloed dat de nachten zuigen
roept het meest.