De Gids. Jaargang 119

[p. 106]

Pierre Kemp

Ik heb mijn stengel naar de sterren
en klim er ieder avond in
met mijn groen lampje naar het verre
groenere bedje, waarmede ik de nacht begin.
Ik hoor mijn klimmen musiceren,
al naar ik dieper in de hoogte dring
en laat de bladeren van mijn schoenen leren,
hoe ik het voorspel van mijn nachtrust zing.
Nu ben ik weg...geniet in warme dromen,
wat ik van 't wezen der dingen weet.
Morgen dicht ik alles wat me is overkomen,
maar... vraag mij nooit, hoe mijn bedje heet!

Tussen de struiken gaan mijn oren
een weg in de lucht.
Ik kan er horen,
hoe alles samenruist en -zucht.
De wind toeft bij zangerige blaren,
waar hij vertelt,
hoe hij alles heeft ervaren
en wie hem heeft vergezeld.
Dan is het zwaar alleen te zijn
met die lucht, die blaren, die zonneschijn
en dank ik een vlinder-passant, als hij
die eenzaamheid wegneemt van mij.

[p. 107]

Stadsrand

 

De stenen grens van de stad

 

leunt op de lichten van de zon.

 

Er gloeien oranje rozen

 

uit de staande muren en het plat

 

beton.

 

Wolken zeilen met tussenpozen

 

uit het turkooize oosten aan

 

en hullen de stenen dozen

 

in tinten van een overdagse maan.

 

En de kleurentellers van mijn ogen

 

doet dat weer goed,

 

nu mijn gehoor dat aardse onvermogen

 

van de motoren zo verdragen moet.

Nu ik veel pijn heb in mijn armen,
voel ik veel mouwen.
Soms zijn die mij te warm en
wil ik ze vouwen
weg in een kast, mij onbekend,
in een vertrek, dat daaraan belend.
Ik ga de trappen zoeken
om er heen te gaan,
maar mouwen uit alle hoeken
houden mij aan
in gestorven vlees-tinten, rode en blauwe,
en maar mouwen, mouwen, mouwen!