De Gids. Jaargang 118

[p. 345]

Leo Vroman
Uit slaapwandelen

Schemering.
De boot vertrekt.
De drenkeling
is niet ontdekt.

In de woningen sluit
men lange gordijnen.
De schimmen verdwijnen.
Het licht gaat uit.

Ogen gaan dicht.
Tegen de ruiten
duwt wind, buiten.
Het weerlicht.
De bloemen sluiten
zich nog wat meer.

De zinkende
is ook vermoeid;
neerdrinkende
hikt hij zijn ik
uit en vervloeit.

Alles wacht
slapend van hoop
op de afloop
van de nacht.

Slechts ik weet niet waar
ik ons echtelijk bed
het slaperigst zet:
onopzoekbaar

[p. 346]

 

in zulk dicht bos

 

dat ons bang laken

 

in takken blijft haken

 

en geen storm krijgt het los,

 

 

 

of tussen de lissen?

 

Tussen bomenhoog riet

 

komen dode vissen.

 

Levende niet.

 

 

 

Weg dus van daar

 

droom ik alles naar strand.

 

Ook Tineke, met haar

 

hand in mijn hand.

 

 

 

Wind puilt onze deken

 

omhoog tot een zeil.

 

De golven breken

 

het houtwerk, terwijl

 

 

 

zij, een weke

 

zuil van zacht kant,

 

uit het hoofd gaas laait

 

als een bleke brand,

 

en omwaait.

 

 

 

Als mij ooit een maagd,

 

met hoe lange ogen

 

ook, bijna vraagt

 

mee te mogen,

 

 

 

opdat zij zoet

 

aan onze zijde

 

lere van ons beide

 

wat God van haar moet,

[p. 347]

 

dan berg ik haar hoofd

 

zo in dit gedicht

 

dat haar gezicht

 

ervan verlooft

 

 

 

en zij ontwaakt

 

in ons genot,

 

mede door God

 

aangeraakt,

 

 

 

ook als intussen

 

reeds onder de grond

 

we elkanders mond

 

vol aarde kussen,

 

 

 

want wie wijs luistert

 

hoeft niet op reis:

 

het paradijs

 

fluistert

 

 

 

overal.

 

Goede nacht.

 

Val

 

zacht.