De Gids. Jaargang 118

[p. 329]

J.W. Schulte Nordholt

Vrede des doods, vrede heerst waar het grijs
landschap onzekerheid zich uitstrekt, waar
de mist, een nachtvogel, nestelt in 't haar
van de schuchtere bomen, vrede heerst, maar
leven is geloven in het paradijs,

leven is opstaan, is de blinkende vleugels
- wij zijn, zegt de psalm, immers weinig minder dan
engelen - uitslaan en zich niets aantrekken van
het stof der eeuwen en de gouden teugels

van de mensenmaatschappij, is in een groots
leven geloven, op reis gaan, voorgoed op reis
en niet weerkeren in de vrede des doods.

Men moet het niet opgeven, men moet de moed
niet opgeven, tussen de harde struiken
van het duinlandschap, als de storm woedt
roeren zich de doden van vroeger. Hun bloed
klopt in hun keel, zij hebben de stenen kruiken,

urnen waarin het verleden is verbrand,
nog naast zich staan, uit het ondoorgrondelijk
duister van de voortijd reikt dan hun hand
tastend naar wat voorbij is, tot dat een wonder

hen weer opwekt. En dat kan toch, een wonder vult
de kruik weer met wijn en het hart dat onder
de aarde slaapt weer met hemels ongeduld.