De Gids. Jaargang 118

[p. 33]

Willem Brandt
De paja

Weer geurt de bittere reuk van het moeras,
een lauwe damp dwaalt uit de rizophoren;
men kan het kreunen van het water horen,
verstikt en stervend onder giftig gas.

Mij is het dwalmen van de paja lief,
De dikke lucht rondom de lome leden,
het drassig bospad vol onzekerheden,
het zware gaan, het zwetend ongerief. -

Wie in de armen van de dood verkeert,
zijn klamme handen naar de keel voelt grijpen,
wie hier de huid tot rottens toe weet rijpen
en 't moede hart onmenselijk bezeert, -

hij heeft méér lief dan ooit het kil bestaan
van zuurstof en plaveisel kunnen geven.
Dolende langs de dood ontgloeit het leven
hartstochtelijk, onsmeltbaar als mangaan.