De Gids. Jaargang 118

[p. 1]

[Tweede deel]

A. Marja
Ballade der andere wezens

Marsmannen, venusvrouwen,
mercuriushermafrodieten,
slaat gij ons gade, ziet een
ander ons breken en bouwen?
Hoort gij de toon van het zoemen
dat wij, experimenterend,
zingend, zwaaiend en zwerend,
van aap naar engel laverend,
gang der historie noemen?

Hemelen, eeuwen al leeg
voor wie het heelal doorkruiste,
zijn in u wezens thuis te
treffen, radiobuizen te
stemmen op wat steeds zweeg?
Kunnen wij samentrillen,
wat zijn geschillen dan tussen
machten die zich vergissen
anders dan krachten verspild?

Stel dat gij zijt, hebt gij weet
van wat wij doen in talen:
misverstanden herhalen,
kwaken van kinderleed?
Is er een claim op u,
kunnen wij door te spreken
de barrière doorbreken,
zijn u woorden een teken
van ons bittere nu?

[p. 2]

 

Mens zijn is: worden geboren

 

inter faeces et urinam, is

 

wadend uit walging en pis,

 

badend in droefenis,

 

hemelse hymnen te horen,

 

draven door een cultuur,

 

psychologie en letteren, -

 

ziet gij ons: maden die etteren

 

in der eeuwen koudvuur?

 

 

 

Morgenlicht, machtig en mild,

 

waaruit wij zijn opgestaan,

 

goden braken zich baan.

 

Door ons uit het slijk getild

 

groeiden zij hoog in het lover,

 

blikten wreed op ons neer,

 

werden de Moeder, de Heer, -

 

nergens leven zij meer,

 

enkel hun lijken zijn over.

 

 

 

Schuddend de levensstammen

 

deden wij hen als vruchten

 

vallen uit verre luchten.

 

Leugens en vage geruchten

 

kunnen niet op doen vlammen

 

wat wij ontberen: geloof!

 

Andere wezens, loopt

 

gij ook die kring, wanhoopt

 

gij ook zo blind en doof?

[p. 3]

 

Zijn wij te glad, te ver?

 

Kan slechts een spraakgebrek,

 

brabbeltaal van een gek

 

weerhaken in uw ster?

 

Zend dan het wachtwoord uit:

 

jitterbrug, rundfrunk, merdre -

 

help ons in Niets naam verder,

 

breng ons het sein te berde

 

dat uw er-zijn ontsluit.

 

 

 

Kinderen, nu geroepen,

 

die nog niet leven, gaan

 

zij de contracten aan

 

die ons voor ogen staan,

 

als wij planetengroepen

 

brengen binnen de sfeer

 

van het nog uit te breiden

 

niet te benoemen lijden,

 

of rest hen dan niets meer?

 

 

 

Werd, sinds wij aan die bomen

 

rukten, en goden vielen,

 

als ons scheppen vernielen?

 

Wat houdt hen dan in toom?

 

Dwingen wij hen in een droom:

 

reizen met satellieten,

 

naar u schreeuwen en schieten,

 

ook uw sappen vergieten

 

om aan onszelf te ontkomen?

[p. 4]

 

Avondlicht kleurt het krachtveld

 

van wie hier, nietig, op wacht,

 

voor de vallende nacht

 

u te bereiken tracht,

 

die hij zich vaag voorstelt.

 

Misschien zijt gij een grap

 

die hij zichzelf vertelt,

 

moeizaam omhoog geweld

 

uit droesem en drab.

 

 

 

Stel: gij zijt niet, wat zou

 

anders zijn in dit lied,

 

mercuriushermafrodiet,

 

marsman of venusvrouw?

 

Na wat er is doorstreden,

 

wat kunt gij spiegelen

 

anders dan ook die pijn,

 

wat dan de wensdroom zijn,

 

roepend om rede, om vrede?

 

 

 

Niet in uw sfeer, het ligt

 

naast ons, in ons gereed.

 

Wat ons ook tegentreedt,

 

gij weet het en ik weet

 

dat het hier moet verricht.

 

Leven is bloeden, het is

 

slechts in het bloeden

 

mogen vermoeden

 

dat het er is.

 

 

 

Den Haag, Juni '55