De Gids. Jaargang 118

[p. 386]

Robert Franquinet
Zandschrift in de nacht

De maan wast haar vleugels van staal
in de roerloze kanalen
kleine dieren met het vocht van hun kwetsuren
breken op de broze uren
van het nachtwater.
Ik pluk de vruchten uit het vrouwelijk ademhalen.

De maan glijdt in de groene zeilen van de wouden
een koperen vogelschip boven de rotsen van Coutainville
de vissen wentelen in de golvenwielen
als vuursplinters tegen de dijken aan.

Zee en drijfzand zijn weer tot elkaar ingekeerd
rondom het eiland dat wij beslapen.

De maan dringt haar zilvermessen in de lichaamsdelen
die als geënte takken in elkander gaan.

[p. 387]

II

 

De bladeren van de regen op de luiken van de zee

 

de regen in de scharnieren van de nacht

 

die met lawines schuift over mijn borst

 

dit zaadnest van onbevochten wee.

 

 

 

De bladeren van zout

 

vallend op de verzadiging der streelgenoten

 

met de maanschilfers in het roestige gewei

 

moegeworden bomen vliedend als vissersboten

 

door de leegten van het uitgevloeid getij.

 

 

 

De maan verbladert als bladgoud

 

wanneer van de verkoelde lijven

 

slechts arabesken in het zandbed overblijven

 

tussen haar nevelvelden en de dagvanen

 

valt de beklemming van het oerwoud

 

wanneer vertinde steden breken in het geroep der hanen.