De Gids. Jaargang 118

[p. 313]

Bert Voeten
Tien jaar later

De doden liggen in de
moerassige grond, de doden
slapen in nauwe graven
met monumenten erboven,
stenen mannen en vrouwen
die vanen en fakkels dragen.
De zon op hun groene schouders
schrijden zij in de vrijheid
van lucht en aarde. Maar de
duif van graniet wiekt niet op.

Men gaat er op vaste dagen
met bloemen en woorden heen.
Men leest op marmeren tafels
namen, jaartallen en de
plaats waar zij werden vermoord.
Op een vuilnisbelt, langs de kant van
een veldweg, in een duinpan,
in een kelder van de gestapo,
tegen de deur van hun huis.

Elders kan men de ovens
bezichtigen en men wijst u
hier werden duizend joden
in lange kuilen gejaagd.

[p. 314]

 

Op deze plek hebben zestig

 

kinderen met hun kleine

 

handen de barstende sterren

 

van handgranaten gevangen.

 

Oradour, Putten, Lidice -

 

een smaak van as op de tong,

 

met woorden niet te verdrijven.

 

 

 

Wie zijn wij geworden na deze

 

jaren die zwaarder wogen

 

dan een heel leven? Wie zijn wij

 

vandaag, gekamd en geschoren,

 

in vrolijke voorjaarskleren,

 

onze vrouwen strelend, spelend

 

met onze kinderen - wat zijn wij?

 

Dragers van gangbare woorden

 

die wij destijds doorgaven

 

als zuivere munt: kameraadschap,

 

leven in vrijheid, vrede -

 

maar vrede klinkt anders dan toen.

 

 

 

De doden liggen in de

 

moerassige grond, de doden

 

slapen in nauwe graven

 

met monumenten erboven,

 

stenen mannen en vrouwen

 

die vanen en fakkels dragen.

 

De zon op hun groene schouders

 

schrijden zij in de vrijheid

 

van lucht en aarde. Maar de

 

duif van graniet wiekt niet op.