De Gids. Jaargang 118

[p. 234]

M. Mok

Meer dan voorheen versta
ik in het schrijden van de wind
vergeefsheid en vergetelheid,
twee evenwijdige adembanen
van niets naar niets.

En nochtans heb ik nooit zozeer
de wereld als mijn huid ervaren,
het levende omhulsel van de kracht
die mij van hoofd tot voeten voort doet gaan,
een minnende, een nimmer uit te putten
gelovige in wat de dagen éen voor éen
als vuur bezwijken doet.

Snel, door de woorden heen,
stoten naar de nachtrots van het zwijgen,
waarop de schepping rust;
het hart niet meer geloven en de hand
vergeten laten dat zij ooit
naar vleugels heeft gesnakt;
en in de ogen de herinnering uitwissen
aan spiegelende zeeën, bomen vol
bewegend licht; de voeten schrap
tegen het ritme dat hen al te lang
tot renboden des hemels heeft gemaakt.