De Gids. Jaargang 118

[p. 148]

J. Valentin
Het onweer

Op een ochtend van blauwgrijs verdriet
scheen het rood uit de wereld verdwenen;
de wind blies verstrooid van waarheen en
de weerhanen draaiden van niet.

De dag liep vol loodgrijze onlust,
het licht viel in schilfers graniet,
langs de kim schoten blikken van onrust
en behuild keek het vuilbleek verschiet.

In een broeinest van bruingrijze wolken
hing een dreiging van wraakgierig broed,
en snavels als hardgele dolken
stolden traag in een schemer van bloed.

Na een oertijd van ijsgrijze regen
brak de lucht als een eierschaal stuk;
een vogel van vuur stortte leeg en
de oogbal vol panisch geluk.

En de pijn deed de ruimte verkrimpen
en van angst brandde rood de pupil
en de zee look haar schuimwitte wimpers
om de schipbreuk van al wat men wil.

Maar, die morgen van grijsblauwe vrezen,
is een rookpluim, vol duiven op til,
uit de asgrijze urnen verrezen.
Het weer was zielslicht, en windstil.