De Gids. Jaargang 118

[p. 49]

Adriaan Morriën
Avondtoilet

Zij is met kleren en sieraden omhangen
Bijna zichzelf niet meer, een levend beeld
Gemaakt voor het verlangen
Van anderen terwijl zij zich verveelt.

Alleen haar naakte schouders, hals, armen en handen
Doen al die verandering weer te niet
Met hun matte huidglans van verdriet.
Men ziet het in haar branden.

Het maakt haar tot het kleine kind
Dat zij onder de opschik van haar veren is,
Het meisje dat niet kan slapen van de wind
En omdat haar moeder naar de schouwburg is.

Terwijl zij als de rijkbeladen koninklijke vrouw
Bewondering beantwoordt met een glimlach en een knik,
Voelt zij diep in haar keel die kindersnik,
Die neiging om op vrolijkheid te reageren met berouw.