De Gids. Jaargang 117

[p. 128]

Marga Minco
Kampeerbekers

In de winter van 1942-1943 zeiden ze tegen ons: ‘Jullie hadden al lang weg moeten zijn’. Maar we haalden onze schouders op. We bleven. Ik mocht nu ook iedere dag langer op. Het was maanden geleden dat ik buiten gewandeld had. Ik ging achter ons huis om, de landweg in, die op het bos uitkwam. Omdat we tijdens mijn kuur in een andere plaats waren gaan wonen, was ik hier nog niet eerder geweest. Het was er heel stil. Af en toe kwam een boer voorbij met melkkannen. Hij groette schuw, maar dat zou hij iedereen gedaan hebben. Een magere hond wandelde met me mee. De schelle roep van een vrouw klonk in de verte. Vliegtuigen vlogen zacht zoemend over.

Op een dag kwam ik van een wandeling thuis en vond drie brieven in de bus. Het waren lange, gele enveloppen. Onze namen stonden er voluit op en ook de datum van onze geboorte. Het waren de oproepen.

‘We moeten ons melden’, zei mijn broer.

‘Ik voel er weinig voor’, zei zijn vrouw. Ze waren pas getrouwd en alles was nog erg nieuw in het huis.

‘We zullen iets van de wereld zien, het lijkt me wel avontuurlijk’, zei mijn broer.

‘Het zal een enorme reis zijn’, zei ik, ‘ik ben nog nooit over de grens geweest’.

We kochten rugzakken en voerden onze kleren met bont en flanel. We stopten overal doosjes vitaminen in. Ze hadden ons gezegd dat we dat doen moesten. Op de oproep stond ook nog dat we kampeerbekers moesten meenemen. Mijn broer ging ze in de stad kopen. Toen hij al bijna de straat uit was, kwam ik hem snel achterop.

‘Ik ga even mee’, zei ik, ‘ze zullen niet gemakkelijk te krijgen zijn’.

‘Denk je?’ vroeg mijn broer, ‘we zullen zien’.

In een bazar, waar we eerst voorbij kwamen, zagen we alleen maar stenen bekers. ‘Die breken te gauw onderweg’, zei mijn broer. In een volgende winkel hadden ze wel kampeerbekers, maar die vond mijn broer te klein. ‘Daar kan niks in’, zei hij.

Ten slotte kwamen we in een winkel waar ze bekers hadden die hij geschikt vond. Het ware rode, inklapbare bekers, van een grote maat.

‘Wat zal er in komen?’ vroeg mijn broer mij.

‘Er kan van alles in, meneer’, zei de bediende. ‘Melk en koffie, heet geserveerd, of wijn en limonade. Ze zijn van uitstekende kwaliteit, geven niet af, geven geen bijsmaak. Bovendien zijn ze gegarandeerd onbreekbaar’.

‘Dan zullen we er drie nemen’, zei mijn broer. ‘Heeft u alleen rode?’

‘Ja’, zei de bediende, ‘ik heb alleen rode, maar om te kamperen staat het heel fleurig’.

‘U hebt gelijk’, zei mijn broer. We gingen de winkel uit. Hij droeg de bekers, waar de bediende een keurig pakje van gemaakt had.

't Is jammer dat we nergens in mogen’, zei hij, ‘we hadden anders in de stad koffie kunnen drinken en ze meteen kunnen proberen’.⁺

+ Leo Musschaerts arbeider † 8 Maart 1945

[p. 129]

‘Ze moeten eerst afgewassen worden’, zei ik.

Op weg naar huis kwamen we meneer Zaagmeier tegen. ‘We hebben bekers gekocht’, zei mijn broer tegen hem, ‘mooie rode kampeerbekers, voor alle drie één’.

‘Hebben jullie ook een oproep gehad?’ vroeg meneer Zaagmeier. ‘Och, och, mijn zoon ook. Ik ga nu proberen of er iets aan te doen is’.

‘Waarom?’ vroeg mijn broer. ‘Het helpt immers niks’.

‘Ga meer mee’, zei meneer Zaagmeier, ‘ga maar met mij mee; ik ken iemand. Misschien kan die voor jullie ook wel iets in orde maken’.

‘We hebben al gepakt’, zei ik.

Meneer Zaagmeier nam ons mee naar de kennis.

‘Ik zal jullie allemaal helpen’, zei de kennis, ‘als je precies doet wat ik zeg’.

‘Jammer’, zei mijn broer nog eens, ‘we hebben al gepakt, overal vitaminen ingenaaid en net kampeerbekers gekocht’.

‘Als je er naar toe gaat, kom je nooit meer terug’, zei de kennis van meneer Zaagmeier, ‘wees verstandig’.

‘Ze zullen ons oppakken als we niet meegaan’, zei ik.

‘Doe maar wat ik zeg’, zei de kennis van meneer Zaagmeier. ‘Komen jullie vanavond om negen uur bij me’.

Toen we naar huis liepen, spraken we geen van tweeën. Ten slotte zei mijn broer: ‘Ik begrijp niet waarom de mensen ons zo bang maken. Wat zullen ze ons nu doen?’

‘Ja’, zei ik, ‘wat zullen ze ons doen?’

‘We hadden iets van de wereld kunnen zien’, zei hij peinzend.

Mijn schoonzuster stond ons in de voortuin op te wachten. ‘De dokter is geweest’, zei ze tegen mij. ‘Hij wil niet dat je weggaat, nu je pas beter bent. Je moet voorzichtig zijn, zei hij. Hij heeft een attest voor je achtergelaten’.

‘Och’, zei ik, ‘we gaan geen van drieën’.

‘Ja’, zei mijn broer, ‘we hadden al kampeerbekers gekocht. Kijk maar’. Hij pakte ze uit en zette ze op het hekje van de voortuin. We keken er alle drie naar.

‘Wat zullen we er mee doen?’ vroeg hij.⁺

+ J.W. Doppen besteller P.T.T. † 8 Maart 1945