De Gids. Jaargang 117

[p. 120]

Hans Warren
Het woord

Roep over branding allen die in bloedschuim stierven
in veen en water weggezonken ligt
de benen waarheid van uw offer.
Vormeloos als een klonter lood
stolden zij in de muren van hun kerker
voor mij opdat ik bloeie
als een papaver op een lijkenveld;
in mijn rood hoofd verbrandt de schaamte
om mijn tekort, in mijn zwart hart
verrot de blauwe zaaddoos van de slaap.
Er is geen huis meer en geen einder
ik wuif te vlammen
over een aarde zonder grens
met duizenden: een steekvlam van de dood die uitschiet
en die de vlakte van de dag verschroeit.
Roep òp de leeuwerik van filigraan
die opsteeg langs het draaiend houtskool van de kruisen
Roep op het meisje uit het achterhuis
amandel door nachtvorst verstijfd in knop
die eeuwig bloeit binnen een wassen cel van as;
want lang reeds, platgetreden verticalen
verzaakt men aan uw fantasie.

Weer woekert tonder onder kamervloeren
spoelt typhus in de leidingbuizen;
drinkt gij dit murwe doodswater
en slaapt gij onbewust, doorkankerd
met dit mycelium bederf in hart en huid
- gij ademt lucht die trilt van onderaards alarm -
of wast gij met de grijze dodenzeep
handen in onschuld, stopt gij rode watten
in de oren om de koren niet te horen
die eisen rekenschap, die nimmer zullen zwijgen:
man waar is uw woord
wij wisten op een veld te staan
waar puin ontbloeien zou, waar melk
zou springen uit verkoolde beelden, àls wij werkten
als wij geloofden en vertrouwden,⁺

+ D.Th. Geerlings ingenieur † 17 Februari 1945

[p. 121]

 

waar God de hemel buigen zou

 

tot nieuwe tempels nu de oude steen

 

vermergelde, doorweekt van al dit bloed.

 

 

 

Brood smaakt naar as, de wijn naar ijzer

 

de krant beledigt van de dag 't ontwaken.

 

Dit is geen predikant die joviaal de handen strekt,

 

geen priester die een overal aanschiet,

 

geen kleefprent van een jong koppel dat star

 

blote gebitten naar een ideale leegte richt,

 

wij zijn geen lokaas voor een verre val,

 

graven noch dolen naar een steen der wijzen Vrijheid

 

want deze vrijheid was en is; een stalen zwaard

 

door enkelen de eeuwen doorgedragen.

 

Dat dit mijn zoon zal zijn:

 

een knaap gaat over grenzeloze velden

 

vol rode weergloed van mijn bloei

 

hij snijdt zich armen vol papavers

 

vuur levend zwarte dood tezamen

 

en elke bloem geeft kracht.

 

Hij draagt een sterke boog van liefde

 

en een koker vol pijlen haat.

 

voor wie niet wisten, gehoorzaamden en stierven

 

de krans doofbloemen

 

voor wie wisten, niet gehoorzaamden en leven

 

een schot

 

voor wie wisten, gehoorzaamden en stierven

 

zijn gehoorzaamheid totterdood.⁺

+ T.A. Klever veehouder † 17 Februari 1945