De Gids. Jaargang 117

[p. 61]

J.B. Charles
Fragmenten uit: Het eiland Onrust
Een onvoltooid gedicht uit 1944

Ik kan er nu weer over spreken.
Het is al weer zo lang geleden,
dat deze losgelaten woorden
wat dood is niet meer zullen wekken
en overnieuw opjagen tot dit leven.

Dit is, wat ik nog wil vertellen.
Er was een boze droom, die nacht, dat het begon.
Er was een wezen, dat men nooit verwacht
maar diep in zich toch kent, dat soms kan komen
als doodsslagschaduw, zodat dromen
projecties uit een vreselijke wereld maken,
waar tankdivisies en kanonnen
met onverbiddelijke schaduwen
onontkomelijk naderen
wijsvingers uit de hel
gestoken naar het hart van ons hart -
ken jij ook deze vaste beelden
wanneer de koorts ons branden doet
alsof de hitte van het zieke bloed
de monsters uit de diepste diepte
naar boven lokt om zich te warmen?

De Vijand heeft zijn ongehoorde lied gezongen,
de duivel is in grootvaders behang gevaren,
hij heeft de bloemen in een paarse gloed gezet
en blaast het fosforgroene winden van de blaren
tot giftige guirlanden op, rondom mijn bed,
het wilde bloeien aan de wand wil niet bedaren
en in mijn voorhoofdsholte is een snaar gesprongen.

Ik had het toen zo lang gedragen,
de moeheid van een uitgesleten hart,
dat ik naar God wou om een nieuw te vragen,
wat vrolijker en als het kon wat hard.
Maar ik ben niet gegaan, ik werd weer wakker,
wat ik gedroomd had was aanwezig, dus
het had geen zin, waar ik ook stond en keek
het was er alles en het bleef benauwen,⁺

+ A.M. de Jong auteur † 19 October 1943

[p. 62]

 

en uit de droom bleef droom alleen

 

het goede, en de grote rest stolde tot leven.