De Gids. Jaargang 117

[p. 16]

Pierre H. Dubois
De vrijheid

Eenmaal klinkt de stem van de engel in mijn oor
en mijn hoofd is een eiland en drijft weg
los van mijn lichaam los van het woord
dat ik dan zeggen zal, dat ik nu zeg.
Ik zal tasten naar een vreemd ding
naar haren
die mij niet toebehoren
ik zal zien met ogen
die niets vermogen
tegen deze verandering.
Engel, naar wie ik dan zal luisteren
zal uw stem dreunen
of zal zij fluisteren
zal zij kreunen
als van allen die in dit leven
of in het andere verloren zijn gegaan?

Zijt gij een engel of een duivel?
Huiveren zal ik, zoals ik nu huiver
langs de koude glasharde hellingen van mijn ijstijd.
Nooit was het zo koud
om mij en in mij
als nu ik uw stem hoor die mij vasthoudt,
die ons vonnist en ons het oordeel toebijt.
Uw adem brandt, uw adem snakt naar haat.
Zijt gij een engel of een duivel?
Ik weet enkel dat ik huiver
onder de vuren
van uw blik die op mij neerslaat.
Ik tel de uren.
Ik weet uw hand tasten
Ik weet ons onder uw hand afmatten.

Wolken waaien langs de zon
Wolken verwaaien langs het licht van de evenaar,
in rosse vlokken drijft het licht uiteen.
Ik sta op het laagste punt van de helling
in het diepst van het dal,
en overal nevels, overal
het onrustig klapwieken,⁺

+ W. Daemen havenarbeider † 2 Maart 1942

[p. 17]

 

de ademtocht zijner vleugels

 

ruisend over de heuvelen.

 

Onze wonden zijn zonder tal.

 

Ik weet niet waarheen

 

waarom of waartegen

 

ik mijn stem nog verheffen zal.

 

In het dal

 

over heester en hek

 

valt snel, sneller en harder

 

de regen.

 

 

 

Hol staat de nacht om ons beiden

 

tussen ons koele wind handen vreemde gewaden.

 

Ik smeek neem mij weg van de kwade

 

voer mij weg uit de tijd.

 

Maar hij hoort mij niet.

 

Hij heeft in het weerloos gebied

 

van de nacht

 

doof, blind, stom,

 

gewacht.

 

En ik heb gedacht:

 

er zijn zoveel dromen dat men niet weet welke..

 

begraaf het weten, begraaf het verlangen,

 

begraaf de hoop,

 

er is een graf voor alles,

 

er is een graf voor elk.

 

Honderdmaal wordt het hart walg,

 

honderdmaal neemt het verbolgen

 

zijn heilig recht.

 

 

 

Verder en verder rijst, een wankele stengel,

 

het wiegend hoofd van de hoop

 

uit die grijze eentonige zee.

 

En steeds nabij zweeft de onkenbare engel

 

dreigend over de stortende sneeuw dezer eeuw.

 

Weet dat de uiterste prikkel

 

nooit van u aflaat.

 

Weet dat de engel voorbijgaat.

 

Ontbloot uw hals, bestrijk uw deur met bloed

 

dat zijn zwaard niet scherpend op u toeslaat.⁺

+ H. Sneevliet politicus † 11 April 1942