De Gids. Jaargang 117

[p. 5]

Leo Vroman
Vrede

Komt een duif van honderd pond,
een olijfboom in zijn klauwen,
bij mijn oren met zijn mond
vol van koren zoete vrouwen,
vol van kirrende verhalen
hoe de oorlog is verdwenen
en herhaalt ze honderd malen:
alle malen zal ik wenen.

Sinds ik mij zó onverwacht
in een taxi had gestort
dat ik in de nacht een gat
naliet dat steeds groter wordt,
sinds mijn zacht betraande schat,
droogte blozend van ellende
staan bleef, zo bleef stilstaan dat
keisteen ketste in haar lenden,
ben ik te dicht en droog van vel
om uit te zweten in gebeden,
kreukels knijpend evenwel,
en ‘vrede’ knarsend, ‘vrede, vrede’.

Liefde is een stinkend wonder
van onthoofde wulpsigheden
als ik voort moet leven zonder
vrede, Jezus Christus, vrede;
want het scheurende geluid
waar ik van mijn lief mee scheidde
schrikt mij nu het bed nog uit
waar wij soms in dromen beiden
dat de oorlog van weleer
wederkeert op vilten voeten,
dat we, eigenlijk al niet meer
kunnend alles, toch weer moeten
liggen rennen en daarnaast
gillen in elkanders oren,
zo wanhopig dat wij haast
dromen ons te kunnen horen.⁺

+ J.M. Wegman marinier 1e kl. K.M.R. † 14 Mei 1940

[p. 6]

 

Mag ik niet vloeken als het vuur

 

van een stad, sinds lang herbouwd,

 

voortrolt uit een kamermuur,

 

rondlaait en mij wakker houdt?

 

Doch het versgebraden kind,

 

vuurwerk wordend, is het niet

 

wat ik vreselijk, vreselijk vind:

 

het is de eeuw dat niets geschiedt,

 

nadat eensklaps, midden door een huis, een toren

 

is komen te staan van vuil, lang vergeten keldermodder, snel

 

onbruikbaar wordend huisraad, bloedrode vlammen en vlam-

 

mend rood bloed, de lucht eromheen behangen met levende de-

 

len van dode doch aardige mensen, de eeuwlange stilte voordat

 

het verbaasde kind in deze zuil gewurgd wordt en reeds de

 

armpjes opheft.

 

 

 

Kom vanavond met verhalen

 

hoe de oorlog is verdwenen,

 

en herhaal ze honderd malen:

 

alle malen zal ik wenen.⁺

+ E.I. Cabn eigenaar ijssalon † 3 Maart 1941