De Gids. Jaargang 117

[p. 321]

Hans Warren
Fragment uit ‘Leeuw lente’

De ode voor de avond is opengesneden.
Op straat zijn negers blauw gedoopt in neon.
Nu spreken in pas geboren talen
wij zijn zo vol als vaten wijn met leven
wij zijn zo hongerig en sterk als jonge leeuwen
we strekken als bottende bomen de armen
uit naar 't fata morgana van de hemel
de nacht ligt als een rode deken op de stad
de ingewanden van de donkere pleinen grommen
de cabarets strooien speels knipogen
van licht als schaterend de deuren opengaan.
We lopen soepel en geruisloos Seinegolven
van grijze crêpe virile stroom over de straten
elkanders schaduw complement schouder aan schouder
meisjes glimlachen nachtviooltjes in hun ogen
't plaveisel draait muziek als zij zich wenden.
Pas wie het leven proeft van hart tot opperhuid
van hel tot hemel kan zo licht zijn als champagne
onze lichamen zijn gevoelig als gitaren
licht ruisend als een avondblik hen streelt
luid bonzend als nocturne handen slaan.
Wij zingen alle mooie vrouwen oosters
van hartstocht, hangen rode parelsnoeren
van liefde om de borsten van hun weelde
vlechten de klimop van hun kleine tuin
rondom de griekse zuil van ons verlangen
en spatten als een schroeiend vuurwerk open
in 't diepste van de nacht aarde en dood.
Niet nu - vanavond als nubiele knapen
drijven wij kuis als schuim over het leven
drijven wij licht als jonken op de golven
terug het voorjaarslandschap in van onze jeugd.

[p. 322]

 

Het domp gestamp van motorschepen nadert

 

het koele orgelwerk van schroeven waterpijpen

 

de vrije bries van krullend zog en meeuwen.

 

Ik kijk je aan: in je zwartopen ogen

 

vallen sterren met zacht sissend geluid

 

neer in een steeds verhelderende gloed.

 

 

 

* _* *

 

 

 

de huizen rekken hun groene bleekblauwe kelen

 

luid geeuwend open na de winterslaap

 

op heg en stoelen zonnebaden bedden

 

brandgeur waait langs de akkers; over zwart

 

verkoolde lijken schuimen speelgoedlammers.

 

helgroene stengels knappen een zacht vuurwerk

 

van groeikracht door wit donzen as

 

en zonfonteinen leeuwerikken sproeien blussend

 

neer op het zilt koraalspel van de branding.

 

ik leg een gloeiend oor tegen je hart

 

en vind alles terug in je aan lente aarde goden.

 

Je warme huid staat open, flonkerend

 

als kleine prisma's parelmoer en fijngewreven goud.

 

Je zwarte haren groeien als het gras

 

met kleine knetterende schokken.

 

Eeuwig zijn wij als heimwee voorjaarswind

 

als vogels wier verhitte bloed tot zang verdampt

 

hier in je stem eeuwig, je lichaam eeuwig

 

je ik mijn ik eeuwig ons stamelen eeuwig

 

je ademt heden en verleden uit en in.

 

 

 

ik schrijf zoals een eenzaam kind onder een boom speelt

 

ik heb gewonnen voor je maar ik wend mijn hoofd af.