De Gids. Jaargang 117

[p. 256]

Willem Brandt
Berg-kampong

Bemoste daken als oeroude dieren
te-rusten in de flanken van een dal,
onder de blauw doorweven hemelval
waaruit de hete moessonwinden gieren.

Het eenzaam volk hurkt zwijgend om het vuur,
de dagen komen, sterven en verdwijnen,
men legt zich neer op het getelde uur
wanneer de vlammen aan de wanden schijnen.

Maar soms neemt iemand in de dageraad
zijn bundel en verlaat zijns vaders schuren.
Niemand die naar hem vraagt, over hem praat,
men schikt zich dichter om de hoge vuren.

Als hij na jaren weerkeert, even arm,
bedekt met wonden uit de grote steden,
vindt hij de vuren even rood en warm
en vrouwen die zijn zieke lichaam kneden.

Iemand wijst hem de helling aan waar hij
zijn rijst zal planten in de vroege uren.
De revoluties komen, gaan voorbij,
men zwijgt en rust rondom de rosse vuren.