De Gids. Jaargang 117

[p. 125]

Harriet Laurey
Tussenspel

Opkijkend van de dingen die ik doe,
vind ik je ogen weelderig en warm;
vind ik ze glanzen van een zoet alarm,
dwars door de kamer komend naar mij toe.

De trilling, die het gaande heeft gemaakt,
hecht zich als mist aan mijn ontroerde huid.
Er is een kleine sneeuwjacht tederheid
overal in mijn wezen losgeraakt.

Woordvlokken, dringend om te zeggen hoe
ik bij je ben, dwarrelen uit elkaar
Het ogenblik is radeloos van ruimte.

Tot ik mijn handen naar je open doe
en jij dit ontoereikende gebaar
voltooit rondom het sprakeloos-verzuimde.