De Gids. Jaargang 117

[p. 21]

Guillaume van der Graft
Saksische begrafenis

Dezelfden die hem droegen bij zijn leven
die droegen nu de lasten van zijn dood.
Baarmoeder aarde lag obsceen en bloot
ten laatste dat hij zich aan haar zou geven.

Ik stond erbij, ik moest de woorden zeven
als korrels zand, ik wist ternauwernood
of ik materie, taal of tijd vergoot
en prevelde, dat God zich had verheven.

Toen wendden zij zich allen langzaam om.
Goudvissen van de morgen, stil gebleven,
sloegen hun staartvin als een bladzij om.

De mannen waren zwarter dan zoëven.
De vrouwen wiegden in hun heupenkom.
Het water van de vissen ging weer beven.