De Gids. Jaargang 115

[p. 429]

Robert Franquinet
Gesprek in de nacht met een vrouw

Hier staat uw stam van zwart kristal
als een stroom van vertikalen
met de naakte vogels op het bovenlijf
die nacht na nacht
de zangstem voeren
door mijn ademhalen.

Witte gazons
rond het steenroest der ogen
vangen het vioolblauw
der hemelbogen
in het vocht van hun dauw.

En achter de noden
der werkelijkheid
als verloren meeuwen
boven vergane vloten
onze vertrouwde monden
met de driftige angsten
van eenzame honden.

Wild gefluit
van onzichtbare vederdieren
metalliek en met geweld
als splinters van verloren
doods-scherven
in het tedere schootsveld.

[p. 430]

 

Onvleselijker droom

 

door de gesplitste kernen

 

van het schrikbeeld

 

boven uw wortels

 

die in de woeste arealen

 

het erts vermalen

 

tot brood.

Uit de donkere rozen van uw mond alleen
vang ik de stem van die binnenwereld!

Katarakten blazen over de steenrand
der metropolen
en die echo is als een ruiter op een wolk van staal.
In de herinnering, koortsig als het woord dat de
Man van Tarsen
tegen het raderwerk werpt,
waar kinderen,
als wormen in een oud foudraal
met de tanden knarsen.
Hoeren en mystici,
met het noodlot der twee aangezichten,
horen het razen
van het hersenloze
van de eeuwenknager die aan uw binnenbast wrat!
Geen pausen en geen pantsergeneraals
hadden een sterrenbeeld
dat sterker was dan de kracht dier névroze.
Alleen kooplieden dachten:
ons verzet steekt in huichelarij of hoon,
en zij deden dat
en hun nageslacht leefde in die schaduw.

[p. 431]

3

 

Nu de aarde, die oude vrijster,

 

haar melkloze borsten opsiert

 

met de namen van Hirosjima en Stalingrad,

 

spiegelt haar leugen zich nog slechts

 

in het hiërogliefenschrift der laatste planeten.

 

Al het andere is uitgeworpen;

 

want dat stond geschreven

 

in Zijn gekruisigde Stem.

 

In deze weemoed

 

staan de vruchten der liefde gespleten.

Is dit de laatste angst
van een onbegrepen schepping:
in de plantaardige slaap der goden
het gelaat van glas te kleuren met papieren bloemen?
en te eindigen als radiachoreten
in de woestijnen der wetenschap?

Eenzamen tussen de aanplakborden
in de verchroomde carrosserieën
onder de plastic regenjassen
machinerend
op het rhytme der zwijgende horden.
Nekkenbukkers, allen voor allen,
rasloos, grensloos, hersenloos,
genummerde stalen van een nieuwe teelt
schadeloos in het schema van schimmels en mineralen.

Zendt God nog piraten
die door deze betonkorst breken,
vogelvrijen,

[p. 432]

 

die de zaadcel van het lied

 

op de oogschelpen dragen

 

en altijd weigeren

 

een andere hierarchie te behagen

 

dan die der liefde?

Vrouw, in u vormt de asch des tijds
het nest van de vuurvogel.
En de doorn van uw vruchtbaarheid
overwoekert systemen en woestenijen
zoals de muziek van uw vleselijke deemoed
de nacht verplettert in de eenzame.