De Gids. Jaargang 115

[p. 350]

M. Mok
Hereniging

Zij gaat ergens - een kind van mij,
een mensenbloem, een jonge vrouw -
achter de kim van mijn dagen voorbij
en nooit verneemt zij wat ik zeggen zou,
wanneer wij, samen gaande door de wind
van een verloren middag, in elkaar
de vuurgloed zouden raden van een blind
vertrouwen, een innig gebaar.

Wij zouden, met gaandeweg langzamer schreden,
gronden bereiken, welker heiligheid
ons schier de adem weg zou nemen.

Ik zou haar handen in mijn warmte kleden,
als om hen vast te houden in een tijd,
die van zichzelf al dieper zou vervreemden.