De Gids. Jaargang 114

[p. 404]

Lucebert
Gedichten

Soms traag s'ochtends zie ik
tussen het haastig trillen van het licht
mijn eigen stilstand in de lucht
fantoom van spiegels bedrieglijk stille snaren

ik weet noch wenk ik ben
een cel zucht en heldre vleugels
mijn vensters zijn open en dicht

planten en wolken bewonen
mijn lichaam geduld en ongeduld
op hoeven en haren gaan
wind en aarde om de rotonde der zon

Boven mij de rollende ogen van de storm
en het klappen van zijn muil in de huizen
ik hoor mijn huilen stromen in de dakgoot

zeldzaam geboren handen aan armen
bedriegt mij weer na weer
al drink ik rood en geel
arm mijn bloemen blijven wit

maar waar blijven de warme oren van mijn eiland
de zwarte eieren der klarinetten
in driftig water slepend als een scheepsramp
en waar ontvlammen zich de vrouwen
eenzaam in een mengelmoes van stemmen
aan koude maan aan kettingen geklonken

[p. 405]

Langzaam begon ik te spelen het spel van de oude koningen:

Opir die zijn volk vergeten
na drie schreden wijn
na twee schreden wijn
al zijn schatten in de zeebuik borg

Hassall kruidkoekenproever
zijn leven veil gaf voor nog fijnere specerijen
1000 mijlen her en der
zijn sterke lippen sterkre lippen
oplag oplag en vergat
de grote bakkers van zijn volk

Hikkim zoon van Moessah
die als kind al achter alle waaiers
weinigbelovend school
3 dagen na het kroonfeest luister
met het laagste lustmeisje laagste
verdween hij in de nevels van de heuvels
...zijn gouden ringen lagen bij de kleine joden

het is alles het zelfde bij de geweldigen
grijze lippen op grijze lippen
hebben dit gezegd en gezongen

maar Naitta eerste en laatste koningin
Naitta haatte het licht
in de schemering schreef zij
de 700 onverbeterlijke regels der regering
en stierf als een levende steen

[p. 406]

 

De mens hoopt op de dieren

 

die dragen de warmte in de armen

 

die werpen de armen in de warmte

 

de warmte van hun danspas

 

pas voor pas

 

de Dans Darwin de Darling

 

 

 

maar aan de rug van de aarde

 

onder de doormergelde sterren

 

kil en geklemd

 

de dierheer kust de korte

 

lippen van de lokstem en verstrikt zich

 

in zijn lange klemvlecht

 

kwelt hij zijn helder licht

 

 

 

nu kruipt

 

en nu komt

 

en keert niet weer

 

nu springt het donker

 

nu keert niet meer het weerlicht