De Gids. Jaargang 114

[p. 401]

Hans Lodeizen
Mazurka

Geef mij de hand
zo zacht en goedgeefs,
de hand die liefde
als een sjaal uitspreidt,
de hand die een doorn
is in de zijde van de nacht,
en de regen overschaduwt.
doodsbenauwd is
de hand; een keizer

geef mij het lichaam,
zachter dan zeewind,
zacht als een vos.
dan zal ik niet meer
vragen, de storm
van mijn ogen zal lachen
in zonlicht, een waaier
van lente gelijk, een zaad
dat ontplooit tot
lach en droefheid,
nevel en rood.
daar hangen de bloemen,
de vingers van de hand,
de hand van het lichaam.

raak mij zachtjes aan,
in mij woont het raadsel.
soms wandelt het in jouw wereld,
soms wandelt het dagenlang,
soms rust het uit in jouw ogen,

laat me je hand zien,
morgen zal ik een andere zien.
ik ken jouw leven omdat de zon
met jou wat te doen heeft.

[p. 402]

 

Er was een feest van balspelers op het veld in

 

de zomer. twee vuile kleine jongetjes

 

gaapten het wonder van de chaos aan

 

(hun zakken vol broodkruimeltjes)

 

en liepen toen door over de zon.

 

 

 

de balspelers aten biefstuk en hun vermoeide

 

spieren waren in gesprek met elkaar onder

 

de douche, het veld was in hun ogen, het groene,

 

de gewiekste komeet (de bal), en de witte

 

melkweg, in hun lichaam gespaard.