De Gids. Jaargang 114

[p. 41]

Nes Tergast
Het kind^⋆

And he learned of finalities
Besides the grave

Robert Frost

Het kind leeft kort.
Het kind leeft kort als kind,
Kort op de tast van zijn gevoel.
Het neemt zijn hoed niet af
Voor u of mij of de minister
Al is die er geschapen voor.
Het heeft niet eens een hoed.
Het neemt zijn hoed af voor de trom
En het konijn, een hoge hoed
Van fijn en bordpapier.
Doch voor ministers, u-en, mij-en,
Zelfs voor zijn vader
Hoewel die erom vraagt en smeekt
En dreigt en buldert,
Neemt het zijn hoed niet af.
Het heeft immers geen hoed.
En bovendien
Het droomt,
Het droomt altijd (als alle kinderen
Die bezig zijn). En als het droomt
Heeft het (als alle kinderen
Die dromen) ogen van zo'n blauw geweld
Dat het ons niet kan zien,
Dat het ons niet kan zien
Dan als niet ons (dan als niet wij
In onze ogen).
Hoe wil het ons dan groeten? Geen hoed
En ogen van zo achter uit een fijn gevoel
En zo van overal
Dat wij tot op ons hart
Gewicht verliezen. (En wat er
Dan overschiet zou niemand willen groeten.)

⋆ ‘Het Kind’ is een gedicht uit een eerlang bij de Uitgeverij ‘De Bezige Bij’ verschijnende bundel Deliria.

[p. 42]

 

Het kind staat in de banroep van vandaag.

 

Het is staat in het brandpunt van vandaag.

 

Het wordt heeft geen betekenis, noch vaag:

 

Het ligt te diep in zijn waarom gebed

 

En draagt geen blad of bloem of doorn vandaag.

 

Vandaag staat midden in zijn heterdaad,

 

En deze zenitht in zijn auto-ped

 

En in zijn blokkendoos en in zijn hobbelpaard

 

En in de dingen die hij vindt op straat...

 

In al die dingen die niet naar hem luistrend lijken

 

Maar hem verstaan, beter dan wie ter wereld ook,

 

Wier dialect buiten de grenzen valt van ons gehoor

 

Maar hij verstaat, ook zonder naar hen om te kijken,

 

Zolang hun lippen nog zijn huid bereiken.

 

 

 

Al heeft de toekomst nog geen stem voor hem,

 

Steeds nauwer trekt haar stem de ring om hem.

 

In witte wollen sokken komt de pijn:

 

Morgens vandaag is niet vandaags vandaag,

 

Morgen zal er wat minder vrijheid zijn,

 

Moet het wat netter eten dan vandaag,

 

‘Het kind wordt al te groot voor dit en dat’.

 

Er vallen stenen in de meren van zijn licht

 

En in de vijvers van zijn handen en zijn hart.

 

De nietteminne stenen hebben geen gewicht

 

Vóór het te laat is, hebben geen gezicht

 

Vóór het te laat is, en geen oh geen stem

 

(In al het toch lawaai dat stenen maken)

 

Voordat de meren en de vijvers zijn gedempt

 

En geen voetstap het kiezel meer doet kraken.

 

 

 

En als het eens kind omkijkt, mist

 

Het iets van al wat het voorgoed

 

Vergeten is, zoals het moet

 

Vergeten is, iets in de mist

 

Van toen het nog geborgen in het ding-zijn was,

 

Van toen het nog een dier onder de dieren was,

 

Van toen het wonder nog geen wonder was,

 

Van toen de Wet nog geen gewicht bezat,

 

Van toen de Zorg nog geen gezicht bezat,

 

Van toen de Regel nog geen stem bezat,

 

 

 

Behalve die van hem, van hem, van hem.