De Gids. Jaargang 113

[p. 365]

Hanny Michaelis
Zondag

Op Zondag is de stad een groot aquarium,
het licht stroomt er als vuilgeel water binnen.
Langs het verflenste wier van parken
en onverschillige plantsoenen,
tussen de vale huizenriffen
zwemmen de mensen als verdwaasde vissen,
door scholen kinderen omstuwd.
Met bolle ogen happen zij naar lucht,
snakkend naar de bevrijding die zij haten:
het schrikbeeld van de Maandagmorgen,
gekromd van plichtsbesef en wit van zorgen.

De kleine ziel

Sla mij open als een boek
en blader mij geduldig door:
bladzij aan bladzijde bevat
het meelijwekkende verhaal
van een bij uitstek kleine ziel
die zich verbeeldde groot te zijn
en tot de hemel in te gaan
wanneer zij klapwiekend verrees
en fladderend de grond verliet
terwijl zij met een dunne stem
vergeefs de eeuwigheid aanriep.
Romdom haar stegen zonder tal
de vogels jubelend omhoog
en zij bleef achter, hulpeloos,
deemoedig smekende om kracht.

[p. 366]

 

Haar bang en aarzelend geluid

 

stierf weg voordat het werd gehoord,

 

door duizend kelen overstemd,

 

verpletterd door hun heerlijk lied.

 

Toen brak haar stem van schaamte af

 

en duizelende sloeg zij neer. -

 

Zij heeft de hemel nooit bereikt

 

en is gebleven wat zij was:

 

een kleine ziel.

Mijn hart

Mijn hart is als een venster in de avond
dat doelloos openstaat en kleppert op de wind.
De adem van de nacht waait geheimzinnig aan,
bitterzoet geurend naar herinneringen,
van heimwee en verlangen zwaar.
Geen stem, geen vogelkreet breekt door het zwijgen.
Geen licht bloeit troostend uit het donker op.
Duister en eenzaamheid drijven onhoorbaar binnen,
totdat het weerloos openstaande raam
gevuld is met de stilte van de dood
die traag en onweerhoudbaar nadert.

Boom in de winter

Staande op één knoestig been
met kromme uitgestoken armen
ben ik verstard als in een dans
van zinloze onvruchtbaarheid.
Maar gulzig dringen zich mijn wortels
diep in de grond onder mijn voet
en zuigen onophoudelijk de sappen
die gisten in mijn stugge stam.
Zie hoe ik vol verwachting huiver
nu ik de kracht in mij voel zwellen
die eenmaal zich een uitweg zoeken zal
om los te breken in een machtig bloeien.

[p. 367]

De boom

Er groeit in mij een boom van grijs verdriet,
die bloeit met parelmoeren bloesems.
Geen vogel heeft er ooit zijn nest gebouwd,
geen dier komt rusten in zijn schaduw.
Mijn boom is stil.

Alleen de bloesems

laten hun tak geruisloos los,
om traag, onmerkbaar neer te dalen
tot op de bodem van mijn ziel.
Daar blinken zij doorschijnend als kristal,
een meer van ongeschreide tranen
waarin mijn boom weerspiegeld staat,
eenzaam onder een bleke hemel.

Februari

De hemel heeft de bleke tint
van geheimzinnig, ongeboren leven
dat overal en nergens is.
Onzichtbaar heeft het zich geweven
door 't fijne rag van hunkerende takken.
In wachtend water opent het zijn ogen,
glimlachend in het schaduwloze licht,
en ademt in de zwakke wind.
En langs de gevels van de huizen
rijst hoog boven de daken uit
de droom van het gezegend jaargetijde:
een hoopvol, aarzelend ontkiemen,
dat oplaait in een wervelende bloei
om daarna zorgzaam en bezonken vrucht te dragen.
Wie daartoe niet werd voorbestemd
dwaalt als een leeg omhulsel door de straten,
beschaamd, met een gebogen hoofd
en een verkleumd, vijandig hart,
dat talmt het voorjaar te begroeten.