De Gids. Jaargang 113

[p. 95]

H.W.J.M. Keuls
Sonnet

Eenzaam lig ik op uw komst te wachten,
Wetend dat gij nimmer komen zult;
Als een trage beek gaan mijn gedachten,
Waar ik wacht met wonderlijk geduld.

Wachtende verduur ik dagen, nachten,
Heel een leven zwaar van blinde schuld,
En ik vraag niet meer door welke machten
Ik dit eindelooze wachten duld.

Na den tocht langs wegen eng en zwoel,
Na het noodweer van ontsteld verlangen
Bleef het wachten zonder zin of doel,
Doch waarin een hoop nog schijnt gevangen,
Of aan 't eind van onafzienb're gangen
Zal voor mij een plek zijn licht en koel.

[p. 96]

h.w.j.m. keuls

SONNET

De dag werd moede van u aan te staren
En wendt zich naar een eindelijke rust,
Het fonkelende spel kwam tot bedaren,
De vreugd verzonk in dieper, wijder lust.

De avond zegent de verstilde blaren
En heeft uw warme lippen koelgekust,
Het scheidend licht verlangzaamt uw gebaren
En maakt u van uw stilste zelf bewust.

Het afscheid van den dag is u niet zwaar,
Gij hebt den schemer in u opgenomen,
Zooals men drinkt een water koel en klaar;
Gij weet: de nacht zal lichten van uw droomen
En voller dan de dag zijn door 't bezinnen
Op alles wat de goden in u minnen.