De Gids. Jaargang 112

[p. 161]

Gedichten

Rondeel

Meisjes die ik niet meer zal zien,
o ravenzwarte, korenblonde,
mijn hart draagt nog uw zoete wonden
die ik om euvelmoed verdien.

Kent gij geen dromen van voordien?
ik heb u zo steeds weergevonden,
meisjes die ik niet meer zal zien,
o ravenzwarte, korenblonde.

Ach, als gij dwaalt, of in den ronde
bij luit en fluit en mandolien
stil wordt en schreien moet misschien,
ligt mijn naam nooit meer op uw monden,
meisjes die ik niet meer zal zien?

[p. 162]

Twee sonnetten

I

Jonkvrouwelijke tijd der voorjaarsdagen,
gij maakt haar moederlijk bereid en zacht,
gij doet haar lippen dauwen met de nacht
totdat zij antwoord weet op alle vragen,

maar dat is haar teveel haast om te dragen,
want zij wordt moede en een zoete zucht
ontsnapt aan haar klein hartje, en zij vlucht
diep in mijn armen die verloren lagen.

En vreemd te moe zie ik over heur haren
naar de gesloten, eindeloze lucht,
zie ik de sterren aan, om niet te staren
in al háár tranensterren, vrucht na vrucht
van uw beloften voor zovele jaren
waarin zij niet meer voor u is beducht.

[p. 163]

 

II

 

 

 

Ontwakende moet ik mijn onrust sussen,

 

willozer dan de rozen en het groen;

 

zij slaapt nog en ik weet niets meer te doen

 

en ik zal zelfs te moe zijn om te kussen,

 

 

 

en dan: wat blijft de zoetheid van een zoen

 

als men haar lichaam kent en als men tussen

 

haar borstjes alle haar geheimenissen

 

geraakt heeft met zijn hakende harpoen?

 

 

 

Nu zal het leven anders zijn met haar:

 

er zullen wonderlijke stiltes komen

 

en uit haar ogen zullen tranen stromen

 

om een klein ding en om een klein gebaar

 

maar ook om lange jaren van een vrome

 

gerustheid en gelukkigzijn, zo maar...

Michel van der Plas