De Gids. Jaargang 111

[p. 153]

Jan Prins

De dood had nauw'lijks vat op hem.
Hij kende rust. En van zijn stem,
Wanneer hij voorlas, kwam geluid
Als onder dieper stilten uit.

Rechtlijnigheid der havenkaai,
Op Zondag zorgeloos en saai,
Richtte zijn oudst verlangen vast
Op waar het leven eeuwig wast.

Hij hoorde door het klokkespel
Het ruisen van een waterwel
Der tijdloosheid, klank der Bron,
Waarbij zijn levensvreugd begon.

Doorzichtig van oneindigheid
Als lucht en zee, was hem bereid
Het onmiskenbaar onverward
Geluk van elk eenvoudig hart.

Anton van Duinkerken