De Gids. Jaargang 107

[p. 3]

Heide

De bomen naakt tot aan de hoge kruinen
Als zilvren strepen door de horizon,
Aan verre rand der paarse drometuinen,
Waar men 't geruis der stilte horen kon.

Ginds donkert groen aan hooggedragen twijgen,
Hier stuift het licht door hooge wolken heen,
Die een op een tot hoger hoogte stijgen
Dan waar nog ooit de leeuwrik in verdween.

Het smalle pad, dat altijd verder kronkelt,
Als gele draad door de oneindigheid,
Wijl links en rechts de kleur en rijkdom fonkelt
Der grootse hei in trotse majesteit.

J.G. Delfgaauw