De Gids. Jaargang 106

[p. 2]

Maagd

Haar maagdelijkheid: een zilveren mantel
Die wijd van plooien, streng van lijn,
Het gave ongerepte glooien
Bedekt van haar jonkvrouwelijk-zijn.

Ze richt zich op, en trekt wat vaster
Rond zich de ruimte van het kleed,
Wanneer met woorden of met blikken
Men tast naar haar verborgen leed.

Het is het Háre, en besloten
Blijft 't kostbaar schreien in den schrijn,
Waar kern van lijf en ziel tot wanden
Zich vouwen rond dit eenzaam zijn.

Maar bij de vrouwen, aan wie 't baren
De lichtheid nam, de blanke gloed,
Laat zij haar mantel openzwieren
En treedt hen zwevend tegemoet.

Géén speurt verlangen of begeeren,
Men ziet alleen den glans, den schijn,
En in dit zwijgend, trotsch ontberen
Is zij sereen en souverein.

Elisabeth Cheixaou