De Gids. Jaargang 105

[p. 94]

De omkeer

1

Ontstelde nacht, - in noodlots' ademteugen
sta ik alleen, zie woestheid, wrok en leugen.
Een hemel zweeg, de mensch is te bijzonder:
zijn arme schepen gaan met volle zeilen onder.

2

Nu alles trilt, nu alles is genomen,
nu alles eender werd van kosmos tot atomen,
heb ik in 't hart gebouwd een nest van lichte twijgen, -
daar kan ik rusten tot de groote wind wil zwijgen.
En valt de zon in zee, geen Westen laat haar onder:
zij hangt nog tusschen takken die ik omdraag als een wonder.

3

De groote goedigen zijn niet van deze wereld:
vuur van den Oorsprong straalt uit edel wezen,
zalig en vrij, verteederd bij zijn genus.
Als het ook blind en koud is, zij belezen
met zachte waarheid en een licht dat duurt
't materie-volk dat de planeet bestuurt.
Er bleef wel zwart, - is ergens kwaad gerezen,
zij preevlen beden tot die schaamte heen is.
De wende van den tijd is ieders uur:
het goede leeft terzijde in den eeuwgen duur.

[p. 95]

4

Gij zijt degene die gij zijt,
geen dienaar en geen wreker,
gij zijt in d' ongemeten tijd
van de seconde zeker.

5

Aan Ambrosia

Ik heb in een ravijn gebeden,
ik heb om u, om u alleen geleden.
De knechten van het Koude gaan tekeer.
O, geef mij aan het lichte zweven weer!

Jan Engelman