De Gids. Jaargang 104

[p. 199]

Gedicht

'k Ga door dit huis als door een doode stad:

Leef, adem, werk en word zelfs toegesproken,

Doch diep-in weet ik het verband verbroken,

Dat 'k met de menschen en de dingen had.

Wanneer ik 's nachts in dit verdoemde duister

Tastend den weg zoek naar mijn smalle bed

En - vormelijk haast - zacht goede-avond fluister

Tot eens-de-liefste, dan besef ik het....

'k Weet arm-nabij het schoon en koel gelaat

Waarvan de trekken nog zelfs nù ontroeren;

Mijn handen - onbewust, dat alles wordt versmaad -

Oudergewoonte willen het beroeren.

Mijn handen doen, alsof geen tijd bestond.

Zij weten niet, dat 't vat werd leeggeschonken,

Waaruit wij eertijds, wanend 't zonder grond,

Bedwelmend-zoete tederheden dronken.

Zij weten niet dat al verloren ging,

Dat liefdes roos is leeggebloeid, ontbladerd;

Zoomin mijn mond, die al naar voren ging

In 't zwarte haar en de oude geur benadert.

Zij weten niet, doch ik die wakker ben

Onrustig woelend in dit zwartste duister,

Haar rustig ademen haast jaloersch beluister,

Weet, dat ik, slaaf, nog altijd zwakker ben....

'k Weet: Buiten lokken zachter teederheden,

Milder vertrouwen dan ik hier ooit won,

Maar 'k ben gebonden aan dit dood verleden

En mis den moed, die mij bevrijden kon.

Aug. 1940

C. de Bas