De Gids. Jaargang 104

[p. 267]

Twee gedichten van Garcia Lorca

I
‘La Casada Infiel’
(De ontrouwe getrouwde)

Ik nam haar mee naar de rivier
In de meening het was een meisje,
Maar zij wist al meer van een man.

Dit ging zoo in den Sint Jansnacht
En alsof het zoo was beschikt,
Gingen alle lantarens uit
En de krekeltjes vingen vlam.
In de donkerste hoek gekomen,
Streelde ik haar slapende borsten,
En zij sprongen mij plotseling open
Als de toppen van hyacinth.
De stijfsel van haar harde rokken
Werd een gekraak in mijn ooren
Alsof er een stuk zware zijde
Stukverscheurd werd met tien messen.
Zonder zilverlicht op de blaren
Waren boomen grooter geworden
En een horizon van honden
Blafte mijlen langs de rivier.

Achter de braambessenstruiken,
De biezen en hagedorens,
Onder de bos van haar haren
Groef ik een gat in den grond.
Toen deed ik mijn zwarte das af.
Zij deed haar donkere jak uit.

[p. 268]

 

Ik de riem met de revolver

 

En zij haar vier witte lijfjes.

 

Geen bloemblad en geen schelpglans

 

Bestaat er, zoo glad als haar huid,

 

Geen glas is in het maanlicht

 

Glanzender dan deze glans.

 

Haar dijen ontglipten mijn hand

 

Als snelle visschen die schrikken,

 

Half was het gloeiende hitte,

 

En half was het steenkoud vleesch.

 

In dezen nacht reed ik voort

 

Op de beste van alle wegen,

 

Op een veulen van perlemoer

 

Zonder stijgbeugel en teugel.

 

Als man zijnde zwijg ik liever

 

Over wat zij tegen mij zei.

 

Veel ervaring heeft mij geleerd

 

Liever bezadigd te blijven.

 

Klevend van zand en zoenen

 

Nam ik haar van de rivier mee.

 

Daar zag men met den wind strijden

 

De scherpgebladerde lelies.

 

 

 

Ik deed als de man die ik ben,

 

Als een geboren zigeuner.

 

Ik gaf haar een naaimand cadeau,

 

Groot, gevoerd met strookleurig satijn,

 

Maar ik werd niet op haar verliefd

 

Omdat zij, die wist wat een man is

 

Tegen mij zei, ze was nog een meisje,

 

Toen ik haar mee naar de rivier nam.

[p. 269]

II
Het lijk in staatsie
(Cuerpo Presente)

uit ‘Llanto por Ignacio Sanchez Mejías’¹⁾

Nu ligt hier op den steen Ignacio van edelen bloede.
Nu is het gedaan; Vraagt ge wàt? Zie, dit is zijn gezicht:
De dood heeft het bewolkt, het is bleek en geel als zwavel,
Hij verduisterde dit hoofd tot den kop van een minotaur.

Nu is het gedaan - Regen dringt hem tusschen de lippen.
De lucht, die niet weet wat ze doet, laat hem met ledige borst,
En de Liefde, die is doorweekt en besneeuwd met haar tranen,
Zoekt warmte op de bergen, waar het vee schurkt in de kraal.

Wie zegt wat? Stilte en stank dalen hier langzaam neder.
Wij zijn hier bij een lijk in staatsie, opgaande in lucht,
Bij een verheerlijkte, waar nachtegalen voor zongen
En wij zien hoe een lijk vervalt, met gaten onpeilbaar diep.

Wie plooide zijn doodshemd zoo net? 't Is niet waar wat het zegt!
Niemand zingt hem hier uit, niemand weent er hier in een hoek.
Niemand spoort hierheen zijn paard, niemand verjaagt hier de slang
Ik ben hier gansch alleen, met de schrik van mijn ronde oogen
Ik alleen sta dit lijk te zien, dat geen kans heeft op rust.

Hier, hier wilde ik ze zien, de mannen met harde stem.
Zij die de paarden temmen en de rivieren regeeren.
De mannen met de muziek in het merg, en die zingen
Met stemmen die vol zijn van zon en van vuursteenkiezel.

1) Klacht bij den dood van den stierenvechter Ignacio Sanchez Mejías.

[p. 270]

 

Hier wenschte ik ze te zien. Hier aan de voet van den steen.

 

Hier tegenover dit lijk met de verbrijzelde lenden

 

Wil ik weten van hen waarheen hij den uitweg kan vinden

 

Deze man van het zwaard, die verslagen is door den dood.

 

 

 

Van hen wil ik hooren een klacht, als van stroomend water

 

Dat zachte nevelen heeft en diepverborgene bochten,

 

Om Ignacio's lichaam te dragen waar het vergaan kan

 

Zonder dat hij langer geloei van de stieren aanhoort.

 

 

 

Laat het vergaan in de ronde arena van 't maanlicht

 

Zooals in helderen nacht de jonge stieren het zien

 

Laat het vergaan in den nacht waarin de visschen stom zijn

 

En het witte geboomt van den rook in de kou opgroeit.

 

 

 

Laat niemand dit gezicht verbergen met bleeke doeken,

 

Maar dat ieder den dood aanzie en er zich aan gewenne.

 

Ga Ignacio, en vergeet de heete asem der stieren

 

Slaap thans, vlucht heen, rust u uit. Want eenmaal sterft zelfs de zee.

Garcia Lorca

(vertaling J.W.F. Werumeus Buning)